“Mijn gezin klaagt dat ik zo afwezig en teruggetrokken ben. Ze vinden dat ik niet meer mezelf ben. Toen ze dat tegen me zeiden deed dat wel zeer en schoot ik ook direct in de verdediging, want ik doe zo mijn best om wel aandacht voor ze te hebben. Later, toen ik er nog eens rustig over nadacht moest ik voor mezelf bekennen dat ze gelijk hebben. Ik ben er wel, maar eigenlijk niet. Het kost me houden en keren om mezelf op de been te houden. Dat kost bergen energie.
Iedere dag is een gevecht om tot een goed einde te brengen en iedere week ben ik weer blij dat ik de vrijdag zonder kleerscheuren heb gehaald. Dan hoop ik in het weekend uit te kunnen rusten en bij te kunnen tanken. Dat is natuurlijk een illusie, want juist in het weekend verwacht mijn gezin ook het nodige van mij, zeker mijn betrokkenheid. De Corona-periode was eigenlijk een zegen, want toen kon er niet zoveel en hoefden we niet zoveel, toen kon ik in het weekend nog een beetje bijtanken en opladen voor de nieuwe week. Nu lukt dat niet meer. Mijn veerkracht is totaal weg. Geestelijk en lichamelijk voel ik me een acrobaat die met moeite zijn balans kan bewaren.”
We vinden dat we de draad weer moeten oppakken
Tot zo ver het verhaal van Johan. Misschien herken je het wel. De afgelopen periode heeft veel van ons gevraagd. Voor iedereen op een andere manier en op een ander vlak, maar de Corona-periode heeft impact. Nu het langzaam beter gaat, vinden we dat we blij moeten zijn en dat we de oude draad weer moeten oppakken. De vraag is of dat wel zo verstandig is. Het is belangrijk om even stil te staan bij hoe het voor jou is. Wat heeft de afgelopen periode voor jou betekend? Wat heb je allemaal moeten inleveren, hoeveel energie heeft het je gekost om ondanks alles toch op de been te blijven?
Ook aan improvisatievermogen komt een eind
Bij Johan uitte zich erin dat hij zich in zichzelf terug trok, stil werd en afwezig was. Dat is zijn manier om alles te verwerken wat hij in de afgelopen anderhalf jaar heeft mee gemaakt. Dat was best veel. Hij moest ineens op een totaal andere manier gaan werken. Dat vroeg veel improvisatievermogen. Dat heeft hij wel, maar daar komt ook een eind aan. Daarnaast is zijn middelste dochter ernstig ziek geweest. Dat was een hele spannende tijd. Nadat ze weer beter was, kwamen er nog maanden van echt herstellen en de oude worden en dat was juist in Corona-tijd best ingewikkeld.
Hij vergat zichzelf door alle gebeurtenissen
Ook de andere kinderen hadden hun aandacht nodig. Johan probeerde, net als zijn vrouw, alle ballen in de lucht te houden en er voor iedereen te zijn. Daarbij vergat hij er voor zichzelf te zijn. Hij vergat zichzelf serieus te nemen. Zijn gevoelens, zijn vermoeidheid, zijn zorgen, hij zette ze allemaal even aan de kant, want dat was toen niet belangrijk. Hij voelde zich verantwoordelijk voor iedereen in het gezin en voor zijn werk, maar de belangrijkste speler in dit veld vergat hij. Zichzelf dus.
Een herkenbaar patroon, je verantwoordelijk voelen voor het welzijn van anderen
Dat is een herkenbaar patroon. Veel mensen voelen zich erg verantwoordelijk voor het welzijn en welbevinden van een ander. Een prachtige eigenschap. Ook een eigenschap waar wel een grens aan zit. Wanneer je je te verantwoordelijk voelt voor de ander en je vergeet jezelf, dan komt er een moment dat je die verantwoordelijkheid niet meer kunt dragen omdat jezelf kopje onder gaat. Dat voelt dan als falen en vaak zie je dat mensen dan toch maar doorgaan. Houden en keren om op de been te blijven. Zo deed Johan het ook. Hij dacht er niet eens over na en ging gewoon door. Tot het moment dat de druk minder wordt, dan komt er een moment dat je gaat voelen dat het niet meer lukt. In die fase zat Johan nu.
Kiezen voor zichzelf vond hij niet zo gemakkelijk
Nu moest Johan een keuze gaan maken. Kiezen voor zichzelf en dat vond hij niet zo gemakkelijk. Het voelde voor hem als de ander in de steek laten, de anderen aan hun lot over laten. Ze konden toch niet zonder hem? Nee, dat klopt, maar ze willen een vader, een partner en een werknemer die er echt was en niet de uitgeputte versie die hij nu was.
Met vallen en opstaan lukt het Johan om meer aandacht aan zichzelf te besteden, zichzelf meer serieus te nemen.
Weer de leukere versie van zichzelf worden
Daardoor wordt hij langzamerhand weer de leukere versie van zichzelf. Het is een hele klus om na al die jaren van zichzelf wegcijferen en zich zo verantwoordelijk voelen ander gedrag aan de dag te leggen. De keren dat het wel lukt en hij voelt dat hij zich daardoor fitter, vitaler en blijer voelt geven hem de moed om door te gaan. Dat het niet in een keer direct allemaal lukt is helemaal niet erg, het is het bewijs dat je aan het leren en jezelf aan het ontwikkelen bent. Dat is een prachtige route. Net als op een vakantiereis heb je de ene keer ook een leuker uitzicht dan de andere, zo is het ook met deze route waarin je jezelf opnieuw mag uitvinden.
Ik ben ervan overtuigd dat het goed komt met Johan en dat er straks een mooie nieuwe versie Johan 2.0 komt.