Ik zie ze vaak in mijn praktijk. De mensen die al jarenlang op het randje balanceren. Steeds maar doorgaan en op wonderbaarlijke wijze steeds maar weer ergens nog iets van energie vinden om de dingen te doen die gedaan “moeten” worden, om toch te blijven functioneren.
Dat daar vaak veel voor ingeleverd wordt, dat hebben ze meestal niet in de gaten. Dat gaat sluipenderwijs. Ze hebben een manier gevonden om te leven met minder energie. Ze blijven toch werken terwijl ze het eigenlijk niet vol kunnen houden. Ze geven dingen op, waar ze normaal gesproken veel plezier aan beleven, om het werken toch maar vol te kunnen blijven houden. Eigenlijk leiden ze een “uitgekleed” leven, om toch maar aan het werk te kunnen blijven. Ze werken, ze eten, ze slapen en dat is het dan ook wel. Blijkbaar is het werk zo belangrijk, ontlenen ze zoveel waarde aan het werk, dat dat hoe dan ook in de lucht moet worden gehouden.
Je lijf zegt en nu is het klaar, ik doe niet meer mee
Totdat daar het moment is dat het echt niet meer gaat. Dat ze letterlijk afknappen. Dat het op is. Dat het lijf zegt en nu is het klaar, ik doe niet meer mee. Dat is een harde klap en enorme dreun, maar zo gaat het vaak in deze gevallen. Verdrietig is het ook, want deze mensen hebben alles ingezet wat ze maar in zich hadden. Voor het goede doel om het zo maar te zeggen, maar uiteindelijk ging het zich tegen ze keren. Hoe pijnlijk.
Luister je nog wel naar de tekens van je lichaam en ziel?
Hoe is dat bij jou? Herken jij jezelf in het bovenstaande? Doe jij dat ook zo. Schrap jij ook steeds meer uit je leven om toch maar op de been te blijven, om toch maar te kunnen blijven werken? Negeer jij de signalen van je lichaam en je ziel? Luister je gewoonweg niet meer naar de tekens die je krijgt dat het nu echt wel genoeg is geweest?
Realiseer je dat je dan met vuur speelt en dat je behoorlijk gevaarlijk bezig bent. Het is niet een leuke boodschap om te geven, maar het is wel zo.
Eerst herstellen en dan een laag dieper onderzoeken
In dit soort gevallen is het erg belangrijk om eerst te werken aan het herstel van je energie en daarna een paar stappen dieper te gaan en te kijken waar dit mechanisme om altijd maar door te gaan zijn oorsprong heeft. Wat maakt dat je dit op deze manier doet. Wat levert het je op en wat heeft het je in het verleden opgeleverd en waarom ga je er nu nog steeds mee door, terwijl we nu toch echt in 2018 leven?
Wat maakt dat je zoveel belang hecht aan je werk, ten koste van jezelf, je gezondheid en wellicht ook de mensen die je lief zijn?
Is het je dit allemaal waard?
En de allerbelangrijkste vraag : is het je dat waard ?
Pingback: Blog | Doorgaan tot het touwtje knapt – Coaching Society | Met aandacht voor jou!