Met verschikte ogen zat ze tegenover me. Ze was radeloos en wist het allemaal niet meer. Ze zag er vermoeid uit, ook al had ze haar best gedaan om het te camoufleren met make-up. Ze had bij mij de pech dat ik daar doorheen keek, dus ik trapte er niet in. “Ik weet het niet meer” zei Lonneke tegen me. “Ik heb jarenlang zo mijn best gedaan, alle ballen in de lucht gehouden en het ging me goed af.” “Ineens, lukt het me niet meer.”

Lees verder →