Met verschikte ogen zat ze tegenover me. Ze was radeloos en wist het allemaal niet meer. Ze zag er vermoeid uit, ook al had ze haar best gedaan om het te camoufleren met make-up. Ze had bij mij de pech dat ik daar doorheen keek, dus ik trapte er niet in. “Ik weet het niet meer” zei Lonneke tegen me. “Ik heb jarenlang zo mijn best gedaan, alle ballen in de lucht gehouden en het ging me goed af.” “Ineens, lukt het me niet meer.”
“Het gaat gewoon niet meer en ik snap het niet. Ik snap niet waarom het me niet meer lukt, want er is niets veranderd volgens mij, maar alles breekt me bij de handen af, mijn geheugen is een zeef en ik heb een ontzettend kort lontje. Tenminste dat laatste zeggen mijn collega’s, maar ik vind dat het wel wat meevalt”.
Zij kon toch altijd alles aan? Ze was toch onverwoestbaar?
Het was duidelijk, dit waren signalen van iemand die behoorlijk over haar grenzen was gegaan. De corona-stress van de laatste maanden, waarin we ons nu bevinden had haar de das om gedaan. Er werd nu op verschillende fronten meer van haar gevraagd, meer uren draaien, meer projecten gaande houden, meer urgente zaken. Nu lukte het niet meer om op de automatische piloot de boel draaiende te houden. Nu zakte ze door het ijs en bleek hoe uitgeput ze was. Dat was schrikken voor haar. Haar zelfbeeld stortte in, want dit ging toch niet over haar, dit was zij toch niet. Zij kon toch altijd alles aan? Ze was toch onverwoestbaar? Dat was ook het compliment dat ze van iedereen kreeg en waar ze op kickte. Heerlijk vond ze dat, als mensen dat tegen haar zeiden. Dan deed ze er vaak nog een schepje bovenop. “Zie eens wat ik allemaal kan?” wilde ze daarmee eigenlijk zeggen.
Het traject nam de nodige tijd in beslag, want ze had zichzelf uitgeput en opgebrand en dat is niet in 3 maanden weggewerkt. Pijnlijk, maar realiteit. Verdrietig ook.
Wanneer je lichamelijk zo uitgeput bent moet je dat eerst oplossen
In de maanden die volgden zijn we eerst aan de gang gegaan met haar lichamelijke herstel. Langzaam opbouwen en vooral niet te snel willen, want dan kun je weer van voren af aan beginnen. Wanneer je lichamelijk zo uitgeput bent, is het niet verstandig om direct al in de analyse te gaan over hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Dat kun je er dan nog niet bij hebben, want dat vraagt denkkracht en je hersenen hebben ook behoorlijk te lijden van een burn-out.
“Ik mis wie ik ten diepste ben en dat voelt zo ontzettend ellendig.”
Na maanden van werken aan haar herstel kwam ze ineens met schrik tot de conclusie dat ze zichzelf was kwijtgeraakt in de afgelopen jaren. Het sloeg in als een bom, dit inzicht. “Ik ben mezelf totaal vergeten, want ik was alleen maar gefocust op het halen van doelen, maar meer nog was ik gericht op het najagen van erkenning en waardering” ontdekte Lonneke. Ze wilde zo graag voldoen aan het beeld van de buitenwereld, nou ja, het beeld dat zij dacht dat de buitenwereld van haar had. Daar was ze dus de mist in gegaan. Ze was totaal voorbij gegaan aan zichzelf, aan haar eigen identiteit misschien wel. “Misschien klinkt het gek, maar ik mis mezelf” zei ze. “Ik mis wie ik ten diepste ben en dat voelt zo ontzettend ellendig”. Ze sloeg hiermee de spijker op zijn kop. In het najagen naar erkenning, was ze zichzelf vergeten en dan is de rekening uiteindelijk heel erg hoog.
Vaak zie ik dit in meer of mindere mate ook bij andere cliënten. Willen voldoen aan wat je denkt dat je omgeving van je verlangt en dan jezelf vergeten te vragen of dat ook hetgeen is wat jezelf wilt. Of dat ook hetgeen is waarvoor jij op deze wereld bent. De oorzaken die hier aan ten grondslag liggen zijn divers en zinvol om uit te zoeken. Daar kom je verder mee en daarmee leer je jezelf nog beter kennen.
Uiteindelijk zegt bijna iedereen die een burn-out heeft gehad “ik gun het niemand, maar het heeft me zoveel gebracht, ik had het niet willen missen.”
Ze had weer innerlijke rust en haar kompas werkte weer.
Zo verging het ook Lonneke. Het was een langdurig hersteltraject, maar al tijdens het herstel werd het leven een stuk leuker, ontdekte ze zichzelf weer en wist ze weer wie ze was, wat ze wilde en waarom. Je zou ook kunnen zeggen, haar kompas werkte weer. Tijdens mijn laatste gesprek met Lonneke zat er een hele andere vrouw tegenover me. Een vrouw die een mooie innerlijke rust uitstraalde en die wist wat haar weg was in het leven. Hoe mooi is het dat ik even mocht meelopen op haar pad.