Met verschikte ogen zat ze tegenover me. Ze was radeloos en wist het allemaal niet meer. Ze zag er vermoeid uit, ook al had ze haar best gedaan om het te camoufleren met make-up. Ze had bij mij de pech dat ik daar doorheen keek, dus ik trapte er niet in. “Ik weet het niet meer” zei Lonneke tegen me. “Ik heb jarenlang zo mijn best gedaan, alle ballen in de lucht gehouden en het ging me goed af.” “Ineens, lukt het me niet meer.”
Tag archieven: chronisch vermoeid
Heb jij door dat je roofbouw pleegt ?
Daar zat hij dan tegenover me. Hij had gebeld voor een afspraak en hij vroeg zich tijdens ons telefoongesprek al af of het eigenlijk wel een goed idee was om een afspraak te maken. Maar ja, iedereen in zijn omgeving zei dat het zinvol was, dus daar zat hij dan. We hadden afgesproken dat we tijdens dit eerste gesprek samen zouden onderzoeken of het echt zinvol was om een traject te beginnen.