Tag archieven: onbalans

Hoeveel tijd geef jij jezelf ?

Je hebt een drukke dag voor de boeg, dus je wilt je tijd efficiënt besteden. Bij het ontbijt check je al even je mail, wel zo handig.

Je mail checken is je ontbijt !

O, je ontbijt niet, je mail checken is je ontbijt !!! Oeps. Foute boel. Je kunt wel denken, nou het is toch reuze handig om voordat ik in de auto stap te weten  wat er allemaal speelt. Want ja, dan kun je tijdens je rit naar het werk ook nog even wat telefoontjes plegen. Is dat maar klaar voordat je op kantoor komt. Klinkt reuze handig en super efficiënt, maar is dat het wel?

Nee, dat is het niet. Je bent namelijk niet een robot, geen machine. Een mens heeft tijd nodig. Tijd om wakker te worden, rustig te ontbijten, even te contact te maken met je omgeving, je gezinsleden, huisgenoten of anders met je hond of kat. 

Een mens heeft tijd nodig

Tijd nodig om te processen, tijd om met dingen te beginnen, te overdenken hoe je iets aan gaat pakken, tijd nodig om even naar een collega te luisteren, tijd om een lunchwandeling te maken.

Tijd om alle indrukken die je op een dag doet te verwerken. Tijd om te lummelen. En misschien nog wel het belangrijkste, tijd om jezelf af te vragen of dit wel het leven is wat je wilt als het op deze manier gaat.

Die tijd, die vergeten we heel gemakkelijk. We rennen maar daar op een dag.

Hoe voelt voor jou dat knellende harnas ?

Klaar voor de start, het startschot klinkt en gaan met die banaan, totdat je ’s avonds uitgeput je bed in rolt en de volgende dag weer als een malle door de dag holt. Zo ziet voor veel mensen hun dagelijkse patroon eruit en op vrijdag is er de vrimibo om even af te schakelen en dan weer door in de weekend-drukte. Het is bijna een harnas waar weinig tot geen tijd is om even bij te komen van alle indrukken.

Natuurlijk voel je ergens wel dat het niet zo lekker is, al dat gevlieg en gehaast.

Het knelt en je wordt er over het algemeen ook niet leuker door, maar ja, je hebt toch geen keus, denk je. Dus hol je weer verder, sla je niet alleen je ontbijt over, maar ook je lunch. De gevulde koek waar die collega op trakteerde, volstaat wel met een extra kop zwarte koffie. Je staat in de turbo stand en in die stand is er weinig ruimte om te schakelen.

Tijd om stil te staan

Hoe zou het zijn als je jezelf eens wat meer tijd zou gunnen. Als je meer de tijd zou nemen om eens achter over te leunen en van afstand naar jezelf en je manier van leven te kijken. Wat zie je dan? Zie je iets waar je blij van wordt en waar je meer van wilt? Of zie je jezelf draven, vliegen, aan jezelf voorbij rennen en wordt je daar helemaal niet blij van ?

Dan is het nu de hoogste tijd om even stil te staan, tijd te nemen en jezelf ook echt die tijd te gunnen en dan een plan te maken om het anders te doen. Keuzes te maken, prioriteiten te stellen en veranderingen aan te brengen. 

Nee, ik ga niet zeggen dat het gemakkelijk is, maar wel dat het de moeite waard is.

Mijn lijf trekt wel aan de noodrem

Ik had me verheugd op een lekker lang weekend, waarvoor ik allerlei leuke plannen had bedacht. Eindelijk eens rustig de tijd om van alles en nog wat te doen. Een heerlijk vooruitzicht.

De avond voor het lange weekend voel ik het in mijn lijf, dit gaat niet goed. Ik word snotverkouden, grieperig, heb een lekkend wattenhoofd. Grrrr. Als ik de volgende ochtend wakker word weet ik wel hoe laat het is. Al die mooie plannen kunnen in de prullenmand, want dat gaat er dit heerlijke lange weekend niet van komen. Slik. Grrrr. Het kost me enorm veel moeite om me hier bij neer te leggen. Ik ga me toch niet zomaar overgeven aan dat snothoofd?? Helaas, op het moment dat ik uit mijn bed wil stappen weet ik dat ik moet opgeven. Mijn lijf is wijzer dan dat ik ben en mijn lijf wil hele andere dingen dan dat ik in mijn hoofd bedacht heb.

Het is duidelijk, mijn lijf trekt aan de noodrem. Het is even genoeg geweest. Drukke weken, maanden achter de rug. De hele winter door heb ik de griep buiten de deur weten te houden. Mooie workshops gegeven, goede coachinggesprekken gevoerd, hard gewerkt en veel te verstouwen gehad op diverse fronten en dan is het op een gegeven moment tijd voor rust. Tijd voor een pas op de plaats. Als je dan niet goed luistert naar je lijf, dan zorgt dat inventieve lijf van ons wel dat we wel moeten luisteren. Ja, zelfs mij gebeurt dat dus ook nog wel eens dat ik niet goed luister. Dat ik eigenwijs ben en soms ook gewoon te enthousiast. Dan overschat ik mijn eigen grenzen en loop ik iets te hard (en te lang) van stapel.

 

avondgezicht

En zo gebeurt het dat ik dat hele heerlijk lange weekend het een tandje rustiger aan doe. Al die plannen schuif ik door. Ik luister naar mijn lijf en ik houd pas op de plaats. Op het moment dat ik me eraan kan over geven kan ik er ook wel nog een beetje van genieten. Ik blijf me verbazen over dat vernuftige lichaam van ons, dat toch heel duidelijk de grenzen aangeeft die ik heb. Als ik niet wil luisteren, dan komen er duidelijker signalen en als ik zelfs die negeer, dan klinkt de alarmbel nog iets luider. Het signaal is mij duidelijk, het mag allemaal wel wat minder. Misschien voorlopig even andere keuzes maken, meer bij mezelf blijven, meer grenzen stellen. Ha, ha, ik ben dus niet anders dan ieder ander mens, en ook ik stap nog wel eens vrolijk in mijn eigen valkuil. Ik heb mijn les voorlopig weer geleerd en weer helder wat er moet gebeuren. Een mens heeft soms even een opfrismomentje nodig. Nou, die heb ik weer binnen.

Je lichaam en jij zijn een team

Ze zat tegenover me, uitgeblust. Vale huidskleur, doffe ogen, gebogen schouders en een zachte stem. Er zat niet veel pit meer in. Ze had nergens lol meer in, kon zich nergens meer enthousiast voor maken. Op advies van haar partner had ze besloten om een afspraak met mij te maken. Want zo is er niets meer aan. Alles voelde zwaar, ze ergerde zich aan het minste of geringste, had weinig energie en sleepte zich eigenlijk door het leven. Op de momenten dat ze er “moest” zijn lukte het haar nog wel om uit haar tenen dat laatste restje energie te halen, zodat ze voor haar omgeving de schijn ophield.

Op het moment dat ik haar vroeg wat haar energie gaf, keek ze me met grote verbazing aan. Hoe zo E n e r g i e g e v e n d e dingen?? Ze had werkelijk geen idee. Alles kostte immers energie, alles ging moeizaam en eigenlijk niets was echt meer leuk. En in het weekend als er niets moet, vroeg ik haar vervolgens. Weer die verbaasde ogen. “Er moet altijd wel iets gebeuren” zei ze. Uit haar verhaal bleek dat zelfs koffie drinken met een vriendin een opgave was. Ze deed het wel, maar het voelde niet als leuk, gezellig of energiegevend. Ze wist dat het verstandig was en ze wist dat je vriendschappen moet onderhouden, dus zo werd het weer een moetje. Bovendien, waar in haar agenda was er nog een plekje om zoiets te doen. Ze voelde weinig ruimte in haar leven om leuke dingen toe te voegen. Elke afspraak, wat dan ook, alles voelde als een verplichting. Niets was nog ontspannend of relaxt.

Dit zijn duidelijke signalen van overspannenheid en/of burnout. Natuurlijk is dit niet uit de lucht komen vallen en waren er al eerder signalen dat het niet de goede kant op ging. Maar net als veel andere mensen, negeerde deze cliënte die signalen. Het kwam even niet uit, ze had het druk, er was nog zoveel te doen, dus hup nog maar 2 paracetemol erin en doorgaan. Mensen die overspannen raken of in een burnout belanden zijn vaak de doorzetters onder ons. De mensen die doorgaan op karakter of discipline. Mensen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Mensen die vaak goed zien wat er nog moet gebeuren en dat dan ook op zich nemen. Mensen die loyaal zijn aan de organisatie waarin ze werken. Deze mensen luisteren vaak niet zo goed naar de signalen die hun lichaam geeft. En mochten ze die wel horen, dan negeren ze het vaak, omdat ze denken daar hele goede redenen voor te hebben. Bovendien verkeren ze in de veronderstelling dat het straks wel anders wordt, minder druk, minder afspraken etc..

Stress en de signalen die je lichaam geeft zijn juist je vrienden. Het is een signaal, een graadmeter dat het niet goed gaat, dat er iets aan de hand is. Meestal zijn we eigenwijs en denken het beter te weten en negeren we het. Raar eigenlijk, want op het moment dat je auto aangeeft dat de olie bijna op is, ga je die ook bijvullen en blijf je ook niet doorrijden.

mild zijn

Deze cliënt had te leren dat ze naar de signalen van haar lichaam moest luisteren. Dat die haar iets te zeggen hadden, dat ze er iets mee kon doen, zodat ze het niet weer zo ver hoefde te laten komen.

Op het moment dat jij je realiseert dat je lichaam en jij samen een heel goed team zijn, kun je aan de slag met de signalen die je krijgt en kun jij als je eigen team heel goed je stress in goede banen leiden.

Kiezen voor jezelf

Ze kwam als een dood vogeltje bij me binnen. Annemarie, 45 jaar, altijd hard gewerkt, zich voor alles en iedereen ingezet. Iedereen was belangrijk en de wensen van de anderen waren nog belangrijker. Zelf ruimte innemen of zelf ruimte vragen, het kwam niet in haar op. Zij kwam altijd op de tweede plaats, want zij was immers niet belangrijk. Zo voelde dat in ieder geval voor haar. Het was ook een beetje de boodschap die ze van huis uit had meegekregen. Het bedrijf van haar ouders en de klanten van het bedrijf gingen voor. Zo deden haar ouders het ook en dat was haar voorbeeld.

De dingen die we thuis leren (bewust en onbewust) zetten we in ons volwassen leven vaak door. Dat was ons voorbeeld, zo hebben we het geleerd en als kind neem je aan dat de manier waarop je ouders de dingen doen, dat dat de juiste en goede manier is.

Wanneer we hier eens rustig bij stilstaan, realiseert Annemarie zich dat haar moeder zich ook altijd overbelast voelde, nooit tijd had voor leuke dingen. Het werk, de zaak ging voor en het gezin en zijzelf kwamen altijd op de derde en vierde plaats en in drukke tijden nog lager op de ranglijst. Ze schrikt er zelfs van, nu ze zich dat realiseert.

We doorlopen samen een heel traject, want zulke oude, vaste patronen, die doorbreek je niet in 3 maanden. Het begint met het inzicht en daarna met langzaam ontdekken dat het anders kan en vervolgens nog de vraag: “ hoe dan anders?”.

Het is namelijk heel gemakkelijk om te zeggen “kies nu eens voor jezelf” maar na 45 jaar doe je dat dus niet 1,2,3. Want aan dat kiezen voor jezelf zitten heel veel geboden en verboden. Annemarie vond dat bijvoorbeeld heel erg egoistisch om voor zichzelf te kiezen. Langzaam hebben we samen verkend wat kiezen voor haarzelf zou kunnen inhouden. Door middel van verschillende schrijfoefeningen kon Annemarie dit nieuwe gebied verkennen. Stukje bij beetje. Zo ging het ook met het zetten van stappen. Stapje voor stapje, voorzichtig, behoedzaam en heel dicht bij zichzelf blijven. Want het gevaar ligt op de loer om bij het thema “kiezen voor jezelf” jezelf te gaan overschreeuwen.

Inmiddels zijn we wat jaren verder. Annemanie ziet er absoluut niet meer uit als een dood vogeltje maar als een stralende vrouw, die weet wat ze wil, die weet wat goed is voor haar (en daarom ook voor de mensen die haar lief zijn) en die haar grenzen goed en liefdevol kan bewaken. De verandering is van binnenuit gekomen en daardoor past het en klopt het nu bij wie ze is. Ze heeft nu echt voor zichzelf gekozen en is weer volledig in balans.

Wil jij ook zo’n verandering? Neem gerust eens contact op voor meer informatie.mild zijn