Tag archieven: grenzen

Mijn lijf trekt wel aan de noodrem

Ik had me verheugd op een lekker lang weekend, waarvoor ik allerlei leuke plannen had bedacht. Eindelijk eens rustig de tijd om van alles en nog wat te doen. Een heerlijk vooruitzicht.

De avond voor het lange weekend voel ik het in mijn lijf, dit gaat niet goed. Ik word snotverkouden, grieperig, heb een lekkend wattenhoofd. Grrrr. Als ik de volgende ochtend wakker word weet ik wel hoe laat het is. Al die mooie plannen kunnen in de prullenmand, want dat gaat er dit heerlijke lange weekend niet van komen. Slik. Grrrr. Het kost me enorm veel moeite om me hier bij neer te leggen. Ik ga me toch niet zomaar overgeven aan dat snothoofd?? Helaas, op het moment dat ik uit mijn bed wil stappen weet ik dat ik moet opgeven. Mijn lijf is wijzer dan dat ik ben en mijn lijf wil hele andere dingen dan dat ik in mijn hoofd bedacht heb.

Het is duidelijk, mijn lijf trekt aan de noodrem. Het is even genoeg geweest. Drukke weken, maanden achter de rug. De hele winter door heb ik de griep buiten de deur weten te houden. Mooie workshops gegeven, goede coachinggesprekken gevoerd, hard gewerkt en veel te verstouwen gehad op diverse fronten en dan is het op een gegeven moment tijd voor rust. Tijd voor een pas op de plaats. Als je dan niet goed luistert naar je lijf, dan zorgt dat inventieve lijf van ons wel dat we wel moeten luisteren. Ja, zelfs mij gebeurt dat dus ook nog wel eens dat ik niet goed luister. Dat ik eigenwijs ben en soms ook gewoon te enthousiast. Dan overschat ik mijn eigen grenzen en loop ik iets te hard (en te lang) van stapel.

 

avondgezicht

En zo gebeurt het dat ik dat hele heerlijk lange weekend het een tandje rustiger aan doe. Al die plannen schuif ik door. Ik luister naar mijn lijf en ik houd pas op de plaats. Op het moment dat ik me eraan kan over geven kan ik er ook wel nog een beetje van genieten. Ik blijf me verbazen over dat vernuftige lichaam van ons, dat toch heel duidelijk de grenzen aangeeft die ik heb. Als ik niet wil luisteren, dan komen er duidelijker signalen en als ik zelfs die negeer, dan klinkt de alarmbel nog iets luider. Het signaal is mij duidelijk, het mag allemaal wel wat minder. Misschien voorlopig even andere keuzes maken, meer bij mezelf blijven, meer grenzen stellen. Ha, ha, ik ben dus niet anders dan ieder ander mens, en ook ik stap nog wel eens vrolijk in mijn eigen valkuil. Ik heb mijn les voorlopig weer geleerd en weer helder wat er moet gebeuren. Een mens heeft soms even een opfrismomentje nodig. Nou, die heb ik weer binnen.

Is die coaching wel goed voor jou?

Ze kwam bij me omdat ze even de weg kwijt was. Het leven veranderde en ze had sterk het gevoel dat zij ook wilde veranderen. De kinderen werden groot en hadden haar minder nodig. Ondertussen was zij er zelf ook aan toe om haar eigen leven meer op te pakken. Maar hoe doe je dat in vredesnaam? Ze was het een beetje verleerd. Ze was zo opgegaan in het zorgen voor haar gezin, het regelen van van alles en nog wat voor iedereen, het comfortabel maken van haar omgeving voor haar naasten, haar man veel uit handen nemen zodat hij carrière kon maken en ga zo maar door. De spin in het web, de regelneef, de zorger en helper. En ze kon het goed, heel goed. Nu was het wel klaar en wilde zij zich verder ontwikkelen.

Samen gingen we op pad en dit zijn altijd mooie ontdekkingsreizen. Je kunt het zien als een soort van avontuur. Wanneer je je laat verrassen door wat er dan op je pad komt, de inzichten die dat oplevert en je je kunt laten meenemen in het moment, dan gebeuren er meestal mooie dingen.

Ergens in het begin van het traject attendeerde ik haar erop dat het zeer goed mogelijk was dat op een gegeven moment iemand uit haar nabije omgeving zou vragen of die coaching nou wel zo verstandig was. Of dat eigenlijk wel goed voor haar was? Die vraag wordt meestal gesteld als iemand gaat veranderen en de omgeving daar “last” van krijgt. Je omgeving is het niet gewend dat je grenzen gaat stellen, is het niet gewend dat je niet direct op hun kreten reageert en is het niet gewend dat ze ineens zelf iets moeten doen. Meestal is dat het moment waarop iemand roept dat je maar heel snel moet stoppen met die coaching omdat je er (volgens hen) niet leuker op wordt.

reuzerad

Laatst kwam ze breed lachend binnen. “Ik moest deze week zo aan je denken”, zei ze. Ik werd natuurlijk nieuwsgierig. Ze vertelde dat ze een behoorlijk meningsverschil met haar man had gehad. Ze had tegengas gegeven en dat was hij niet gewend en vond hij niet leuk. En toen kwam daar de opmerking “ik denk dat die coaching niet zo geschikt voor je is”. Ja, het is soms even wennen als er iemand in je omgeving verandert, want dat betekent dat je zelf ook moet veranderen.

In dit geval is het helemaal goed gekomen. Haar man is nu de eerste die haar stimuleert om haar grenzen te stellen, te kiezen voor haarzelf. Uiteindelijk heeft hij er ook voordeel bij dat zij lekkerder in haar vel zit, de dingen doet waar ze blij van wordt. Maar ja, dat het even wennen is en dat is logisch.