Ze kwam als een dood vogeltje bij me binnen. Annemarie, 45 jaar, altijd hard gewerkt, zich voor alles en iedereen ingezet. Iedereen was belangrijk en de wensen van de anderen waren nog belangrijker. Zelf ruimte innemen of zelf ruimte vragen, het kwam niet in haar op. Zij kwam altijd op de tweede plaats, want zij was immers niet belangrijk. Zo voelde dat in ieder geval voor haar. Het was ook een beetje de boodschap die ze van huis uit had meegekregen. Het bedrijf van haar ouders en de klanten van het bedrijf gingen voor. Zo deden haar ouders het ook en dat was haar voorbeeld.

De dingen die we thuis leren (bewust en onbewust) zetten we in ons volwassen leven vaak door. Dat was ons voorbeeld, zo hebben we het geleerd en als kind neem je aan dat de manier waarop je ouders de dingen doen, dat dat de juiste en goede manier is.

Wanneer we hier eens rustig bij stilstaan, realiseert Annemarie zich dat haar moeder zich ook altijd overbelast voelde, nooit tijd had voor leuke dingen. Het werk, de zaak ging voor en het gezin en zijzelf kwamen altijd op de derde en vierde plaats en in drukke tijden nog lager op de ranglijst. Ze schrikt er zelfs van, nu ze zich dat realiseert.

We doorlopen samen een heel traject, want zulke oude, vaste patronen, die doorbreek je niet in 3 maanden. Het begint met het inzicht en daarna met langzaam ontdekken dat het anders kan en vervolgens nog de vraag: “ hoe dan anders?”.

Het is namelijk heel gemakkelijk om te zeggen “kies nu eens voor jezelf” maar na 45 jaar doe je dat dus niet 1,2,3. Want aan dat kiezen voor jezelf zitten heel veel geboden en verboden. Annemarie vond dat bijvoorbeeld heel erg egoistisch om voor zichzelf te kiezen. Langzaam hebben we samen verkend wat kiezen voor haarzelf zou kunnen inhouden. Door middel van verschillende schrijfoefeningen kon Annemarie dit nieuwe gebied verkennen. Stukje bij beetje. Zo ging het ook met het zetten van stappen. Stapje voor stapje, voorzichtig, behoedzaam en heel dicht bij zichzelf blijven. Want het gevaar ligt op de loer om bij het thema “kiezen voor jezelf” jezelf te gaan overschreeuwen.

Inmiddels zijn we wat jaren verder. Annemanie ziet er absoluut niet meer uit als een dood vogeltje maar als een stralende vrouw, die weet wat ze wil, die weet wat goed is voor haar (en daarom ook voor de mensen die haar lief zijn) en die haar grenzen goed en liefdevol kan bewaken. De verandering is van binnenuit gekomen en daardoor past het en klopt het nu bij wie ze is. Ze heeft nu echt voor zichzelf gekozen en is weer volledig in balans.

Wil jij ook zo’n verandering? Neem gerust eens contact op voor meer informatie.