December, meestal een volle maand met veel drukte en verplichtingen. En niet voor iedereen even fijn en prettig. Daarom deze keer geen blog, maar een variatie op een gedicht over loslaten, want wellicht is dat wel wat we juist nu nodig hebben. Los laten, het laten zoals het is. Een hele kunst, maar wat kan het een verschil maken. Voor jezelf en voor de ander.

Loslaten betekent niet dat het je niet meer uitmaakt, het betekent dat je het niet voor iemand anders kan doen.

Loslaten betekent niet dat je em smeert, maar het is meer een besef dat je een ander niet kan beheersen.

Loslaten is niet het onmogelijk maken, maar gewoon toestaan om te leren van menselijke consequenties.

Loslaten is machteloosheid toegeven, hoe moeilijk soms ook en het betekent dat je het resultaat niet in de hand hebt.

Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen of om de ander de schuld te geven, maar het is veel meer jezelf zo goed mogelijk maken.

Loslaten is niet zorgen voor, maar geven om.

Loslaten is niet oordelen, en dat is soms een hele klus. Het is juist de ander toestaand mens te zijn.

Loslaten is niet in het middelpunt van de belangstelling staan en alles beheersen, maar het is vooral het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.

Loslaten is niet ontkennen, maar accepteren dat het is zoals het is en dat het gaat zoals het gaat.

Loslaten is niet alles naar je hand zetten, maar elke dag nemen zoals die komt en daar jezelf gelukkig mee prijzen.

Loslaten is niet anderen bekritiseren of reguleren, maar proberen te worden wat jij droomt te willen zijn.

Loslaten is niet spijt hebben van het verleden, maar groeien en leven voor de toekomst.

Loslaten is minder vrezen en meer beminnen.