Dit keer een iets andere blog dan je van mij gewend bent. In tijden van Corona moet je de dingen soms eens anders doen, en daarom dit keer geen artikel over stress, maar een mijmering over Hoop in tijden van Corona.

Het is voorjaar, een hoopgevende periode, ieder jaar weer. De kwetterende vogels, knoppen die op uitbarsten staan, de bloesem van de bomen, het frisgroene lente gevoel. Heerlijk. Hoop.     En dan is het 2020 en wordt het weer lente, maar een totaal andere lente dan we ooit hadden kunnen dromen. Een Corona-Lente. Een ding is duidelijk, dit is een verwarrende lente. Hoe komt het? Blijf ik gezond? Wat moet ik doen of misschien wel beter geformuleerd, wat moet ik laten?

Tussen al die vragen door, glinstert voor mij nog steeds de hoop van het voorjaar.  De zon die ondanks mannetje Corona stinkend haar best doet om ons een goed gevoel te geven. De vogels die met hun gezang ons gebrek aan cultuur proberen te compenseren door een mooi concert te geven, de prachtige bloesems die ons doen herinneren aan mooie kunstwerken in de musea waar we nu niet naar toe kunnen. Mijn dagelijkse wandeling is een soort theater. Enerzijds zijn al die slalommende mensen om de 1,5 meter te bewaren komisch, anderzijds is het dramatisch dat we zo op afstand van elkaar moeten blijven. Eigenlijk kan daar geen theaterstuk tegen op. Mijn kopje koffie in de tuin, vervangt het terrasje, en het geroezemoes uit de andere tuinen herinnert me aan het geroezemoes en de dynamiek van de stad op zo’n eerste voorjaarsdag wanneer iedereen weer naar buiten komt. Dat we ons hoofd weer buiten de deur steken en ervaren dat de wereld groter is dan binnen in huis, maar juist nu moeten we onze hoofden binnen de deur houden.

Hoe mooi is het om te ervaren dat alles er al is en dat er al zoveel binnen handbereik is, als we het maar willen zien en horen.

Corona, het maakt onze wereld kleiner en groter tegelijk. In die tegenstelling glinstert voor mij weer de hoop. Het voorjaar blijft een prachtig seizoen. Een seizoen van Hoop.