Ik sla een tijdschrift open en ik lees “de leukste dit” en “de mooiste dat” en “de beste huppeldepup”. Ik word er een beetje moe van, van al die superlatieven. Alles in de overtreffende trap, mooier, beter, leuker, sneller, gemakkelijker, slimmer etc.. Vervolgens blader ik verder en dan zie ik ook nog eens staan ” hoe maak je van 2016 je mooiste en beste jaar?”

Pffff, mag ik even afhaken. Het voelt zo als moeten, dat iets niet voldoet als het gewoon is. Goed is toch goed genoeg? En maken we elkaar niet een beetje gek met al die superlatieven en overdrijvingen? Of is dat raar dat ik dat als coach zeg? Want vanuit mijn professie zou ik moeten toejuichen dat mensen doelen stellen, het beste uit zichzelf willen halen, de leukste versie van zichzelf willen worden. En ja, dat juich ik toe, maar dan wel op een normale manier. Niet dwingend, maar dat het echt van binnen uit komt. Een eigen keuze is, omdat jij het zelf wilt. Niet omdat het de trend is, omdat er net weer een nieuw jaar gestart is. Niet omdat het een soort van wedloop wordt, een moeten, want iedereen doet het, dus moet jij ook wel.

Dus ik wens je de leukste, de beste en de mooiste dingen toe, maar alleen als jij daar zelf echt voor kiest en het daar de tijd voor vindt.