Ik open mijn mailbox en de nieuwsbrieven en de updates met geweldige tips voor een briljant leven vliegen me om de oren.
Tijdens een verloren momentje open ik Facebook of Twitter en word ik bedolven onder de tips en adviezen. Pfffffff, ik ben nu al moe en gefrustreerd. Hier krijg ik nou stress van, want wat moet ik met al die tips en adviezen? Bovendien spreekt de ene tip het andere advies weer tegen.
In je leven komen er verschillende dingen op je pad. Dat is maar goed ook, want anders zou het een saaie boel worden. Een beetje afwisseling en variatie is fijn en ook goed voor een mens. Het zorgt ervoor dat we leren, groeien, kennis maken met nieuwe dingen. Daardoor wordt onze wereld grote en meestal worden we er ook weerbaarder van. Prima dus.
Toch zijn er ook momenten in je leven dat er nieuwe dingen op je pad komen, waar je even geen raad mee weet. Oeps, wat dan? Stress ligt op de loer.
Wat doe je als er niets meer is wat je energie geeft. Wanneer alles moeite kost en energie vreet. Wanneer niets meer leuk is, alles een opgave en je door de bomen het bos niet meer ziet. Het allerliefste zou je dan natuurlijk helemaal niets meer willen doen, maar de vraag is of dat wel verstandig is.
Ken jij ze ook? Die mensen die de woorden altijd, overal, niemand, nooit en iedereen, voor in de mond hebben? Dit is deel 5 in de serie over denkvoorkeuren en denkfouten. Dit keer gaan we eens kijken naar de manier van denken waarbij je alles over een kam scheert. Deze denkfout zorgt ervoor dat je al je ervaringen op een grote hoop gooit en meestal is dat niet handig..
Imagine, een prachtig nummer van John Lennon dat we allemaal wel kennen. Een mooi nummer om bij weg te dromen. Je gedachten te laten gaan en even weg te mijmeren bij ……………. Dat mijmeren ergens naartoe…………. Het brengt iedereen weer naar andere vergezichten.
Tegenover me zat een energieke vrouw, we noemen haar voor het gemak maar even Marieke. Als je oppervlakkig keek zou je kunnen denken, niets aan de hand. Die heeft het goed voor elkaar, weet wat ze wilt, is enthousiast, die heeft geen coachvraag. Ze wist het goed te verbergen, haar coachvraag. Voor de buitenwereld dan, voor zichzelf was haar vraag heel helder en duidelijk, maar helaas ook onbeantwoord. Daarom zat ze nu bij mij.
December, meestal een volle maand met veel drukte en verplichtingen. En niet voor iedereen even fijn en prettig. Daarom deze keer geen blog, maar een variatie op een gedicht over loslaten, want wellicht is dat wel wat we juist nu nodig hebben. Los laten, het laten zoals het is. Een hele kunst, maar wat kan het een verschil maken. Voor jezelf en voor de ander.
Is dit niet een intrigerende kop? Fouten bestaan niet?? Dat slaat toch nergens op? Je doet iets goed of iets fout. Zo simpel is het toch? Of ligt het misschien toch iets anders en iets genuanceerder? In deze tijd willen we graag duidelijkheid en niet te veel keuzes, want we moeten al zoveel kiezen. En toch ………… soms is het fijn als er iets meer ruimte dan voor zwart of wit.
Ken je dat? Je hebt het hartstikke druk, de deadlines vliegen je om te oren, maar het lukt je niet om tot actie te komen. Steeds zijn er weer andere dingen die je aandacht vragen, die ervoor zorgen dat jij niet toekomt dat datgene wat je echt moet doen.
Je bent druk, erg druk en je hebt er ook stress van. Veel mensen gaan zich dan ongemerkt een beetje afzonderen en afsluiten voor anderen. De drukte gaat voor, je schuift heel gemakkelijk je (sociale) contacten en andere energie gevende afspraken aan de kant.
Te druk. Geen tijd voor. Komt later wel. Dat zijn vaak de gedachten in zo’n drukke periode, waarmee je denkt de boel onder controle te houden.